Ergens in de jaren '80, ik geloof dat het 1988 was, had ik genoeg van kiekjes schieten met een pocketcameraatje van matige kwaliteit en ging eens kijken naar een fatsoenlijke camera. Toevallig liep ik toen tegen een mooie tweedehands set aan en hoefde ik niet lang na te denken. Vanaf toen had ik een Pentax ME super met 4 objectieven, nl. 28, 50, 70-200, 400 en een 2xTC. Daar heb ik heel wat dia's mee geschoten, hoewel er ook rekening gehouden moest worden met de kosten. Ieder shot kostte toen nog geld... Dat waren nog eens tijden nietwaar!

In 2001 waren de digitale camera's inmiddels een beetje betaalbaar, en met een kleine op komst leek me dat een goed moment om de digitale wereld in te stappen. Na afweging van kosten, mogelijkheden en lezen van veel reviews werd dat de Casio QV-2800UX. (Een DSLR was toen nog veel te duur.) Daar heb ik nooit spijt van gehad, ik was direct over op digitaal. Schieten zoveel je maar wil zonder kosten, direct resultaat en daarmee leren van je fouten, geweldig!

Natuurlijk wilde is steeds meer en liep ik steeds meer tegen de beperkingen van dit type toestel aan, zoals shutter lag, problemen bij weinig licht, opstarttraagheid en resolutie. Inmiddels was Canon met een betaalbare DSLR uitgekomen, de 350D (Rebel XT). Toen ook mijn Casio een val niet overleefde en ik iets anders moest zoeken hoefde ik dan ook niet lang na te denken. Wat een vooruitgang! Direct aan, nauwelijks shutter lag, snel focussen en.. en.. Ik wist niet wat me overkwam.

Wel miste ik de tele-mogelijkheden die ik van mijn Casio (tot 320mm, omgerekend naar 35mm formaat) gewend was, dus gauw een goedkope Tamron 70-300 erbij gekocht. (Mijn eerste concertfoto's zijn daar nog mee gemaakt. Ze blijven gewoon in de gallery, dat laat mooi de ontwikkeling zien.) Na verloop van tijd leerde ik dat de kitlens ook niet alles was. Bovendien heb ik hand zo stabiel als een Parkinson-patient dus toen ik een 17-85 IS kocht merkte ik dan ook een enorme vooruitgang.

Ik fotografeerde net wat me uitkwam, maar had niet echt een doel. Dat wilde ik veranderen. Het fotograferen van bands vond ik wel erg leuk, dus ging ik me daar meer mee bezighouden. De Tamron bleek daar duidelijk minder geschikt voor, tele zonder IS en diafragma van 5.6 bij tele hielp niet echt mee om scherpe foto's te maken. Hoewel ik dolgraag de Canon 70-200 f2.8L IS had willen hebben (en nog wil...) was me dat toch te duur, dus ben ik 1 stapje lager gegaan. De f4 versie bevalt me echter ook prima. Bovendien is mijn mening dat de f2.8 minder belangrijk wordt vanwege de kwaliteit van de camera's bij hoge ISO's, (afgezien van scherptediepte uiteraard) dus als ik eens geld beschikbaar heb voor een een camera in de categorie 5D of 1D ben ik tevreden. Denk ik.

Het resultaat van dit hele verhaal is deze website. Wie deze foto's mooi vindt en ook door mij wil worden gefotografeerd kan contact opnemen via het contactformulier. Ook commentaar op de foto's is welkom, ik hoor graag uw reactie!

Robert Michiels